Նախորդ մասը՝ https://www.aniarc.am/2016/01/24/classical-orthography-part-5/
Դասական ուղղագրութեամբ բառավերջում է լսուելիս միշտ է է գրւում, ինչպէս՝
ափսէ
բազէ
գուցէ
գոնէ
թէ
գրեթէ
միթէ
եթէ
մարգարէ
կեցցէ
որևէ
որևիցէ
երբևէ
երբևիցէ
միջօրէ
Վահէ
մանրէ
Կարինէ
Մարինէ և այդպէս շարունակ:
Բառավերջում երբեք ե չի գրւում:
Բառերի մէջ է լսւում և է գրւում է գլխաւորապէս այն դէպքերում, երբ այդ է-ն կարող է հնչիւնափոխուել ու դառնալ ի, օրինակ՝
գէր – գիրանալ
գէտ – գիտելիք
դէմք – դիմագիծ
դէպք – դիպուած
դէտ – դիտել
կէզ – կիզել
զէնք – զինել
ծէս – ծիսակատարութիւն
մէջ – միջին
մէտ – միտում
կէս – կիսել
մէգ – միգապատ
յաւէտ – յաւիտեան
սէզ – սիզաւէտ
նուէր – նուիրական
վէժ – վիժել
վէմ – վիմագիր
վէպ – վիպակ
վրէժ – վրիժառու
վրէպ – վրիպել
շէկ – շիկնել
շէն – շինութիւն
քէն – քինախնդիր և այլն:
Բայց կան բառեր էլ, որոնց մէջ գրւում է է, բայց այդ է-ն չի հնչիւնափոխւում, ի չի դառնում, ինչպէս՝
աշխէտ – բաց կարմիր
հէն – աւազակ
խլէզ
կրկէս
հելլէն
պարէն
պարէտ
տէգ
քարտէզ և այլն:
